CELSO E BERENGARIO

O Celso e o Berengario arrincaron o esterco pola mañá e rozaban toxos na tenza do monte para lle estrar a corte á besta do señor Pepe. Celso fora baixar os pantalóns, e agarrou un medo de morte cando viu moverse a modiño as uces fronte del. Pensando nun xabarin ou no lobo, non tivo outros alivios que quedarse quietiño, encrequenado como estaba. Ó seu carón, sen velo, pasou un home, pequeneiro el, esfarrapado e con máis merda ó lombo que as vacas do Canavello, que se deitaban sempre na bosta.

- ¡Ai ho! - díxolle Celso ó Berengario. -¿A que non sabes quen vai ás agachadas polos curros arriba, cara á Casa do Curuto, coa botella na man?. ¡Paquito de Ponferrada!

- Ese borrachiño aparecerá calquera día papo arriba - contestou o interpelado, calando algo máis que lle viñera ós miolos.

- Se o atopan... - murmurou o Celso polo baixo, que xa entendera ó compañeiro -. Dánme ganas de lle meter un susto.

- E a min. Pero que sexa bo...

Puxéronse ó labor sen cruzaren máis palabras, remoendo algo.

Paquito de Ponferrada era un pobre das portas que pasaba cada seis meses pola vila e vendía na granxa das pitas os anacos de pan da esmola para mercar un litro de viño que o facía durmir quente. A Casa do Curuto estaba abandonada e en ruinas desque morrera sen familia un señor, sempre vestido de negro, que viñera, xa cos seus anos, de Madrid e nunca se dera ó trato na aldea. A xente non pasaba por alí.

- Se o matásemos por gusto, ¡que non o imos matar!, ninguén o notaría... - dixo o Berengario, cerquiña xa da noite.

- ¡Non, ho!. Poderíamolo sangrar coma un rancho sen medo á Xustiza. Pero non o imos facer... - respondeulle o Celso, e seguiron traballando.

Entre lusco e fusco, os dous xornaleiros subiron polo monte corcovados entre as xestas, cos gateños nas mans. O pobriño, bébedo, durmía nun gozo e non se decatou do terrible que foi a súa morte.

Ó Celso e ó Berengario atopounos cadáveres a Garda Civil, con sinais dun aforcamento tan brutal que a soga rilláralles o pescozo.

Ninguén soubo nunca quen fora o autor, pero anos despois, cando veu un herdeiro vender a Casa do Curuto, correu o run-run de que o vello que vivira nela era verdugo.

Carmen Gómez