QUEREMOS UNA ANTORCHA ABIERTA

QUEREMOS UNA ANTORCHA ABIERTA, NO ELITISTA, EN LA QUE TODOS LOS MIEMBROS DEL TALLER PUEDAN PUBLICAR SUS OBRAS SIN RESTRICCIONES. SOBRE TODO A LOS NUEVOS... ANIMO

jueves, 14 de marzo de 2013

INEDITOS DE LA REDACCION DE “LA ANTORCHA”



Estoy pasando una crisis creativa.
Bueno… ya se que, dicho así, resulta pretencioso. No se si alguna vez he creado algo que realmente valga la pena, aparte de mis hijos. Cuando les sucede esto a las estrellas del rock y la música popular, recurren a la publicación de recopilaciones, “rarezas”, tomas inéditas, falsas o desechadas para seguir alimentando a la Industria Discográfica. Los resultados suelen ser pobres, pero van llenando un vacio de comunicación con su público. Así que, ni corto ni perezoso, voy a hurgar un poco en mi carpeta del difunto Taller de Periodismo, al servicio del cual fue creado este blog y, haciendo acopio de valor, voy a publicar lo que encuentre inédito. 
Sed benévolos.
Ovidio

______________________________________________________________________________________


Invierno del 2010. Este es el primer “ejercicio” (Propuesto por nuestra recordada profe Esperanza) que hice en el taller. Se trataba de redactar unas normas para escribir bien. La verdad es que en su momento no me atreví a leerlo.

UNA NORMA PARA ESCRIBIR BIEN
En periodismo:
                                   -Sí es político o de opinión: En la forma, ha de ser fácil de entender, ameno y cercano a la preparación del lector medio. En el fondo ha de ser objetivo, riguroso, veraz y entendido como un servicio cultural a los ciudadanos. (En el primer apartado existen grandes profesionales, en el segundo escasean mucho más)
                                   -Si es social o de descripción de hechos: Hay que explicar con claridad y concisión el contexto en que se producen estos y, aún guardando la debida distancia periodística, relatarlos con los matices necesarios para que  no parezca un mero informe técnico o judicial que aburra al lector.
                                   -Si se trata de un reportaje: Es mas propicio para el periodista con inquietudes literarias, que puede combinar más la narrativa tradicional con los hechos relatados.
-Si es periodismo deportivo: Cómo la objetividad, veracidad, ecuanimidad y todas esas zarandajas y el futbol son conceptos antagónicos, lo mejor es escribir como un forofo del Real Madrid, que es lo que vende.

En Literatura:
-Si queremos dedicarnos a la literatura en su vertiente más clásica: Las formulas ya están muy trilladas y recetadas por los mas ilustres autores. “Trabajo, trabajo y trabajo”, creo que decía Cela y muchos otros. La inspiración acude a la llamada del trabajo. Leer mucho a los maestros, que algo siempre se pega (Saber escoger es importante: La vida es corta y los libros atractivos demasiados) Vencer el pánico a la pagina en blanco, dejar volar la imaginación y escribir, escribir sin miedo.
Luego ya releeremos y corregiremos.
Con trabajo y releyendo con perspectiva lo escrito y cuidando de no perder espontaneidad con excesivas correcciones, seguramente conseguiremos unos resultados pasables. Modestamente, digo pasables, porque tampoco creo que todos estemos destinados a ser inquilinos privilegiados del Parnaso literario.

                                                          *************************
En fin, como ejemplo de fusíón entre periodismo y literatura os recomendaría, amigos míos, un clásico del genero: “A Sangre Fría” de Truman Capote. Y como decía otro ilustre del periodismo televisivo, Jesús Hermida, “No me odiéis demasiado” si no os gusta. 
Ovidio

____________________________________________________________________________________

    
   Mayo del 2011. Este si que me alegro de publicarlo. Lo recuerdo como “Una melodía de golpe feliz”. Esperanza nos había dividido en equipos con nombres de autores gallegos para el acto de presentación en la Fundacion Caixa Galicia. Amalia Villanueva, María Castelos y un servidor formábamos el equipo Cunqueiro. Se nos ocurrió hacer una presentación dialogada de “La Antorcha”. La redactamos muy rápida y fácilmente (Amalia y María son muy creativas y espontaneas) y luego, ante el publico, sin recurrir al método Stanislavski ni al Actor’s Studio, pasamos un buen rato y nos salió bastante bien. Los tres colores de cada frase eran para saber que parte del dialogo nos tocaba.


PRESENTACION DE "LA ANTORCHA" EQUIPO CUNQUEIRO
Álvaro Cunqueiro, aparte de un gran escritor era un buen cocinero que elaboraba sabrosas recetas, y como acercarnos a su faceta de escritor es una mera ilusión para nosotros, aprendices de periodista, decidimos irnos con el a los fogones y allí cocinar nuestros artículos, que, con cariño, muchas especias y el aderezo de Esperanza, la cocinera jefe, irán saliendo adelante camino de “La Antorcha”.
- Seguro que a Álvaro le gustaría el Caldo Gallego…
- En uno de sus libros de recetas tiene una del caldo de grelos que lleva tantos ingredientes como personalidades hay en el taller de periodismo.
- Si Oh! Hay algunas intervenciones acidas como los grelos…
- Y otras indigestas como las habas.
- No seamos tan malos, que también hay habas divertidas que flotan en la superficie
- Y las picantes como el chorizo ¿Qué? Como diría Don Álvaro “Haberlas haylas”
- Y otras son como el unto: la esencia
- Bueno, pero Cunqueiro que era un señor bastante “robusto”, como buen comilón, seguro que no le haría ascos a una mariscada después del caldo.
- ¡Pues pongamos en “las ollas las centollas” para Don Alvaro y que nos perdonen nuestras poetisas! 
- Ya estoy viendo agitarse las patas en el agua hirviendo…
- Otra vez me recuerda a nuestra clase que también hierve en algunos momentos…
- Aunque no agitemos las patas, pero casi.
- Pero como dicen que Don Alvaro sacaba sus mejores ocurrencias ante unas buenas “larpeiradas” en la sobremesa, preparemos unas orejas y unas filloas…
- Dicen que en todas partes recordaba “las filloas tan finas como encaje de Camariñas” que hacia su abuela en la casa natal de Mondoñedo.
- Pues adelante… un buen tarro de miel para las filloas, una buena queimada, un buen conjuro y una buena charla.
- ¿No serán demasiadas cosas “buenas”?
-  Pues tan buenas como la sensación de trabajo bien hecho cuando sacamos una “Antorcha” que guste a los lectores.
- Bo… Yo creo que a los espectadores, mas que “La Antorcha”, le gustaría una buena queimada o filloada ¿Verdad Señor Publico?
(El publico, por aclamación, dice que si)
- Bueno pues cuando mejore el presupuesto, que el horno no esta para bollos ni filloas, os invitaremos, hala.
- Pobre publico… pero… ¿No podríamos cocinarle algún postrecillo?
- Pues… una filloa rellena.
- ¿Rellena de que?
- Pues… de la especialidad del taller.
- Ah pues si… por ejemplo de poesía…
- …de entrevistas…
- …de crucigramas…
- …de preciosas historias…
- Que tenga un poco de todo.
- Cuidado no se vaya a romper con tanto relleno
- Ya está. A cerrarla…
- Mirar que buena ha quedado. Que buen aspecto por un lado y por el otro.
(Muestra al publico un ejemplar de "La Antorcha" por la portada y contraportada)
- Y por dentro jugosísima ¿Queréis probarla? A la salida hay muchas y solo cuesta 1 Euro.

Amalia, María y Ovidio

________________________________________________________________________________________

Enero - Febrero del 2012. En este curso teníamos como profe a Alfonso.
Tratando de poner algo de orden en una clase en la que casi todo era opinión y desbarres diversos nos invito a redactar con objetividad  periodística una noticia vivida por nosotros en primera persona.
Entonces, el telón de fondo de la actualidad coruñesa era la perdida de las vidas del estudiante eslovaco y los tres policías en el Orzán.
Las dos primeras son vividas en primera persona, narradas objetivamente, pero sin ningún interés informativo.
La tercera es una simple recopilación de “Recortes de prensa” sobre la tragedia.

TRES INTENTOS DE REDACCION “PROFESIONAL” DE NOTICIAS

La mayoría de los “Redactores” de nuestra revista, a que engañarnos, mas que a la practica del periodismo objetivo, puramente informativo, tendemos a salirnos por los Cerros de Ubeda de la opinión, filosofía, literatura, humor y otras cosas por el estilo…
Nuestro profe, Alfonso, nos propuso un ejercicio en el que habíamos de limitarnos a encontrar y narrar una noticia, por insignificante que fuera, en el mas puro estilo periodístico.
El resultado, fue frustrante:
El primer intento fue una noticia irrelevante, ni por asomo publicable.
El segundo pudo haber sido una noticia real, pero…
El tercero y definitivo es una burda recopilación de la información de la prensa local sobre la tragedia del Orzan.
Sirva como homenaje a los profesionales que con menos pretensiones y más talento que nosotros se “curran” las noticias día tras día.


PRIMER INTENTO: Noticia sin interés.

INCIDENTE DOMESTICO
Se le cae el cucharón del caldo mientras preparaba la comida

Domingo 5 de Febrero de 2012

Cuando se encontraba preparando la comida en la cocina de su domicilio, M.P.R.H, vecina de la Avenida Sardiñeira, dejó caer accidentalmente el cucharón con el que removía una olla de caldo gallego.
A su esposo, O.M.R.,  que fregaba los cacharros del desayuno a su lado, el estrépito del utensilio metálico en los baldosines le sobresalto de tal manera que una copa se deslizó entre sus dedos haciéndose añicos.
Tras algunos leves reproches mutuos, el incidente se saldó con unas risas.

SEGUNDO INTENTO: Noticia frustrada.

NOTICIA FRUSTRADA (VIVIDA POLO REDACTOR)

O día seguinte á aparición dos corpos dos axentes Rodrigo Maseda e Xose Antonio Villamor, paseaba polas inmediacións do Portiño á altura das Illas de San Pedro. Era evidente que a procura da última victima por achar, o estudante Tomas Velicky, continuaba con afán. Aproveitando a boa visibilidade da mañá, os helicópteros da Policía e Garda Civil rastrexaban lentamente todo o contorno da costa desde Punta Langosteira ata a ensenada do Orzan.
Nun momento dado, perto de min, o helicóptero da Policía, primeiro quedóu suspendido inmóbil e logo comezóu  a descender pousándose sobre a segunda destas pequenas illas, a que esta xusto enfronte do centro RETO.
“Aí vai. Vexamos se asisto en primeira persoa á noticia” - dixenme pensando no achado do corpo do mozo.
Saiu un axente e desapareceu da miña vista tras o fuselaxe. Paréime contemprando expectante a escea. Ao cabo duns minutos volveu e meteuse dentro do aparello. Este levantou o voo continuando o seu percorrido. 
“Probablemente verían  algo e detivéronse a comprobalo. Ou a satisfacer algunha necesidade fisiolóxica. De calquera modo, alá van as miñas posibilidades de ofrecer unha noticia real vivida por min mesmo” -penséi véndoo perderse ao lonxe.

                        TERCER INTENTO: Recopilación de hechos narrados por la prensa local


Luns 6 de Febreiro de 2012

CONTINÚA A PROCURA DO MOZO DESAPARECIDO NO ORZAN

                    A procura de Tomas Velicky, o estudante eslovaco desaparecido na praia  do Orzán, continuou onte e hoxe con menor intensidade que en días precedentes. As malas condicións meteorolóxicas e do mar impiden o despregamento dun maior número de recursos.
O achado do corpo do infortunado mozo pecharia unha traxedia que comezóu na  madrugada do pasado 27 de Xaneiro: Logo dunha festa estudantil nos locais da zona, Velicky e outros compañeiros decidiron bañarse nas xeadas  e embravecidas augas da praia coruñesa. Cando as ondas o engulleron a pesar dos esforzos  dos seus compañeiros por axudalo, varios policías de servizo na zona e algúns particulares, improvisaron  un dispositivo de salvamento. Finalmente, cando o “Helimer”, helicóptero de rescate con base en Alvedro, chegou á praia, xá o mar levarase  ao mozo eslovaco e tres policías nacionais.
Poucas horas logo da traxedia, o cadáver do policía Javier López, fue devolto polo mar nas inmediacions do Millenium. Máis tiempo tardaron en aparecer os seus compañeiros de corpo e infortunio, Rodrigo Maseda e Xosé Antonio Villamor: O Xoves 2 de febreiro, o primeiro foi avistado arredor das once da mañá por uns transeúntes na praia do Matadoiro que deron  aviso a unha patrulla do 091.Sobre as duas e media da tarde na zona das Escravas, os mergulladores do Clube do Mar de San Amaro, localizaron alguns efectos do uniforme policial, ata a arma regulamentaria, de Xosé Antonio Villamor. Intensificando a procura, enseguida toparon entre unhas algas o cadáver do axente.
Tras amosar a sua estrañeza polo achado dos corpos tan preto da costa, o alcalde da cidade, Carlos Negreira, manifestóu: «A ver se atopamos o corpo que nos queda, e temos a sorte de poder pechar este episodio. Dentro da gran traxedia que foi, o achado dos cadáveres e un certo alivio para as familias», 
Os tres heroicos servidores da orde recibiron a titulo póstumo a Medalla de Ouro ao Merito Policial.
Esta traxedia  conmocionou áos coruñeses e abriu numerosos debates sobre a responsabilidade nas diversións e lecer da  mocidade.

Ovidio
______________________________________________________________________________________

Invierno de 2012 . Nuestra nueva profe, Ana María, nos había propuesto una redacción sobre una casa “encantada” en el pueblo bergantiñán de San Fiz de Anllons, llamada “A Casa do Demo”. A nuestro compañero José Rivera le habían asegurado que la misteriosa casa la había comprado y restaurado un alemán que luego había desaparecido. Sin embargo parece que la realidad es que la restauración es obra de un joven gallego que se propone explotarla como casa de turismo parapsicológico-rural.
Ahí van las dos posibles versiones. Lo escrito en azul es la parte común de la noticia.


A CASA DO DEMO


Misteriosa desaparición del  actual propietario de “A Casa do demo”

“A Casa do Demo”  sigue generando misterios en pleno siglo XXI. Los vecinos de San Fiz de Anllons se preguntan por el paradero del ciudadano alemán  Manfred Schultz, que tras comprar y restaurar  la controvertida casa, desapareció sin dejar rastro.
La historia de la “Casa Encantada” de esta aldea del ayuntamiento de Ponteceso se remonta al nacimiento del siglo XX. 
Alla por el año 1900, estaba  habitada por la anciana Juliana Rodriguez y su nieta Maria Cundins. Las mujeres solicitaron la ayuda del párroco Jose Antonio Combarro, manifestando ser testigos de una serie de fenómenos sobrenaturales y ellas mismas victimas de toda clase de agresiones a manos de un incorpóreo habitante de la casa: Tirones de pelo, golpes, intentos de estrangulamiento, etc. La pobre Juliana atribuía todo esto a una venganza del  espíritu de su  difunto esposo, por no haber celebrado el oficio religioso correspondiente al aniversario de su fallecimiento, y  pedía al sacerdote que acudiese a bendecir la casa para librarla de tan nefasta presencia.
En principio el  párroco, conocedor de las supersticiones de la Galicia profunda, se mostro escéptico, pero ante la insistencia de la atribulada mujer acabo accediendo a visitar la casa. Allí pudo comprobar que no se trataba de “Cuentos de viejas” sino de un caso de “Poltergeist” en toda regla: Objetos que se desplazaban, otros que aparecían y desaparecían sin explicación aparente, llamas que se avivaban, redondas patatas apilándose en imposibles equilibrios…
Maltratado en su racionalismo, el  párroco resolvió no volver a la casa. Pero no queriendo dejar desamparadas a las dos mujeres, envió un informe al Arzobispo de Santiago, que nombro una comisión de investigación. En esta participaron tanto miembros de la Iglesia como de la Sociedad Civil. El Notario de Ponteceso levantó “In Situ” acta de tan extraños sucesos. Pero la investigación y la constatación de los hechos por parte de tantas personas dignas de crédito, no aplacó al espectro que continuó hostigando a las pobres mujeres cada vez con mayor violencia, hasta que estas abandonaron la casa, refugiándose en los caritativos hogares de otras familias de la vecindad.
Juliana Rodriguez  murió poco después. Su nieta, como tantos otros gallegos de la época, emigro a America.
Sin victimas de las que ocuparse, el agresivo fantasma  parecía relegado al olvido.
¿Tendrá ahora alguna relación con la desaparición de Manfred Schulz?    

Fuentes: Agencia Ribera News


Del misterio al negocio
“A Casa do Demo” de Anllons abierta al Turismo Rural y Paranormal

Javier Nogueira,  joven biólogo gallego residente en Estados Unidos, ha restaurado la famosa casa de Anllons. Habilitándola  como casa de Turismo rural espera aprovechar el tirón que este tipo de lugares misteriosos pueda tener para los amantes de la parapsicología. El eslogan “Quedaras encantado” preside la pagina Web que publicita esta iniciativa hostelera.         
La historia de la “Casa Encantada” de esta aldea del ayuntamiento de Ponteceso se remonta al nacimiento del siglo XX. 
Alla por el año 1900, estaba  habitada por la anciana Juliana Rodriguez y su nieta Maria Cundins. Las mujeres solicitaron la ayuda del párroco Jose Antonio Combarro  manifestando ser testigos de una serie de fenómenos sobrenaturales y ellas mismas victimas de toda clase de agresiones a manos de un incorpóreo habitante de la casa: Tirones de pelo, golpes,  intentos de estrangulamiento, etc. La pobre Juliana atribuía todo esto a una venganza del  espíritu de su  difunto esposo, por no haber celebrado el oficio religioso correspondiente al aniversario de su fallecimiento, y pedía al sacerdote que acudiese a bendecir la casa para librarla de tan nefasta presencia.
En principio el  párroco, conocedor de las supersticiones de la Galicia profunda, se mostro escéptico, pero ante la insistencia de la atribulada mujer acabo accediendo a visitar la casa. Allí pudo comprobar que no se trataba de “Cuentos de viejas” sino de un caso de “Poltergeist” en toda regla: Objetos que se desplazaban, otros que aparecían y desaparecían sin explicación aparente, llamas que se avivaban,  redondas patatas apilándose en imposibles equilibrios… 
El maltratado racionalismo del  párroco, le impidió volver a la casa. Pero no queriendo dejar desamparadas a las dos mujeres, envió un informe al Arzobispo de Santiago, que nombro una comisión de investigación. En esta participaron tanto miembros de la Iglesia como de la Sociedad Civil. El Notario de Ponteceso levantó “In Situ” acta de tan extraños sucesos . Pero la investigación y la constatación de los hechos por parte de tantas personas dignas de crédito, no aplacó al espectro que continuó hostigando a las pobres mujeres cada vez con mayor violencia, hasta que estas abandonaron la casa, refugiándose en los caritativos hogares de otras familias de la vecindad.
Juliana Rodriguez  murió poco después. Su nieta, como tantos otros gallegos de la época, emigro a America.
Sin victimas de las que ocuparse, el agresivo fantasma  parecía relegado al olvido.
¿Querrá ahora manifestarse de alguna manera a los intrépidos turistas?

Fuentes:  Diversos Blogs de Internet  y programa “Cuarto Milenio” de Iker Jimenez

Ovidio

No hay comentarios:

Publicar un comentario