Estoy pasando una
crisis creativa.
Bueno… ya se que,
dicho así, resulta pretencioso. No se si alguna vez he creado algo que
realmente valga la pena, aparte de mis hijos. Cuando les sucede
esto a las estrellas del rock y la música popular, recurren a la publicación de
recopilaciones, “rarezas”, tomas inéditas, falsas o desechadas para seguir
alimentando a la Industria Discográfica. Los resultados suelen ser pobres, pero van llenando un vacio de
comunicación con su público. Así que, ni corto ni
perezoso, voy a hurgar un poco en mi carpeta del difunto Taller de Periodismo,
al servicio del cual fue creado este blog y, haciendo acopio de valor, voy a
publicar lo que encuentre inédito.
Sed benévolos.
Ovidio
______________________________________________________________________________________
Invierno del 2010. Este es el primer “ejercicio”
(Propuesto por nuestra recordada profe Esperanza) que hice en el taller. Se
trataba de redactar unas normas para escribir bien. La verdad es que en su momento no me
atreví a leerlo.
-Sí
es político o de opinión: En la forma, ha de ser fácil de entender, ameno y
cercano a la preparación del lector medio. En el fondo ha de ser objetivo,
riguroso, veraz y entendido como un servicio cultural a los ciudadanos. (En el
primer apartado existen grandes profesionales, en el segundo escasean mucho
más)
-Si es social
o de descripción de hechos: Hay que explicar con claridad y concisión el
contexto en que se producen estos y, aún guardando la debida distancia
periodística, relatarlos con los matices necesarios para que no parezca un mero informe técnico o judicial
que aburra al lector.
-Si se trata
de un reportaje: Es mas propicio para el periodista con inquietudes literarias,
que puede combinar más la narrativa tradicional con los hechos relatados.
-Si es
periodismo deportivo: Cómo la objetividad, veracidad, ecuanimidad y todas esas
zarandajas y el futbol son conceptos antagónicos, lo mejor es escribir como un
forofo del Real Madrid, que es lo que vende.
En Literatura:
-Si queremos dedicarnos a la literatura en su vertiente
más clásica: Las formulas ya están muy trilladas y recetadas por los mas
ilustres autores. “Trabajo, trabajo y trabajo”, creo que decía Cela y muchos
otros. La inspiración acude a la llamada del trabajo. Leer mucho a los
maestros, que algo siempre se pega (Saber escoger es importante: La vida es
corta y los libros atractivos demasiados) Vencer el pánico a la pagina en
blanco, dejar volar la imaginación y escribir, escribir sin miedo.
Luego ya releeremos y corregiremos.
Con trabajo y releyendo con perspectiva lo escrito y
cuidando de no perder espontaneidad con excesivas correcciones, seguramente
conseguiremos unos resultados pasables. Modestamente, digo pasables, porque
tampoco creo que todos estemos destinados a ser inquilinos privilegiados del
Parnaso literario.
*************************
En fin, como ejemplo de fusíón entre periodismo y
literatura os recomendaría, amigos míos, un clásico del genero: “A Sangre Fría”
de Truman Capote. Y como decía otro ilustre del periodismo televisivo, Jesús
Hermida, “No me odiéis demasiado” si no os gusta.
Ovidio
____________________________________________________________________________________
Mayo del 2011. Este si que me alegro
de publicarlo. Lo recuerdo como “Una melodía de golpe feliz”. Esperanza nos
había dividido en equipos con nombres de autores gallegos para el acto de
presentación en la Fundacion Caixa Galicia. Amalia Villanueva, María Castelos y un servidor formábamos el
equipo Cunqueiro. Se nos ocurrió hacer una presentación dialogada de “La
Antorcha”. La redactamos muy rápida y fácilmente (Amalia y María son muy
creativas y espontaneas) y luego, ante el publico, sin recurrir al método
Stanislavski ni al Actor’s Studio, pasamos un buen rato y nos salió bastante
bien. Los tres colores de cada frase eran para saber que parte del dialogo nos
tocaba.
PRESENTACION DE "LA ANTORCHA" EQUIPO CUNQUEIRO |
Álvaro Cunqueiro, aparte
de un gran escritor era un buen cocinero que elaboraba sabrosas recetas, y como
acercarnos a su faceta de escritor es una mera ilusión para nosotros,
aprendices de periodista, decidimos irnos con el a los fogones y allí cocinar
nuestros artículos, que, con cariño, muchas especias y el aderezo de Esperanza,
la cocinera jefe, irán saliendo adelante camino de “La Antorcha ”.
- Seguro que a
Álvaro le gustaría el Caldo Gallego…
- En uno de sus libros de recetas tiene una del caldo de grelos
que lleva tantos ingredientes como personalidades hay en el taller de
periodismo.
- Si Oh! Hay
algunas intervenciones acidas como los grelos…
- Y otras
indigestas como las habas.
- No seamos tan malos, que también hay habas divertidas que
flotan en la superficie
- Y las
picantes como el chorizo ¿Qué? Como diría Don Álvaro “Haberlas haylas”
- Y otras son
como el unto: la esencia
- Bueno,
pero Cunqueiro que era un señor bastante “robusto”, como buen comilón, seguro que
no le haría ascos a una mariscada después del caldo.
- ¡Pues
pongamos en “las ollas las centollas” para Don Alvaro y que nos perdonen
nuestras poetisas!
- Ya estoy viendo agitarse las patas en el agua hirviendo…
- Otra vez
me recuerda a nuestra clase que también hierve en algunos momentos…
- Aunque no
agitemos las patas, pero casi.
- Pero como dicen que Don Alvaro sacaba sus mejores ocurrencias ante
unas buenas “larpeiradas” en la sobremesa, preparemos unas orejas y unas
filloas…
- Dicen
que en todas partes recordaba “las filloas tan finas como encaje de Camariñas”
que hacia su abuela en la casa natal de Mondoñedo.
- Pues
adelante… un buen tarro de miel para las filloas, una buena queimada, un buen
conjuro y una buena charla.
- ¿No serán
demasiadas cosas “buenas”?
- Pues tan buenas como la sensación de trabajo
bien hecho cuando sacamos una “Antorcha” que guste a los lectores.
- Bo… Yo creo
que a los espectadores, mas que “La
Antorcha ”, le gustaría una buena queimada o filloada ¿Verdad
Señor Publico?
(El publico, por
aclamación, dice que si)
- Bueno pues
cuando mejore el presupuesto, que el horno no esta para bollos ni filloas, os
invitaremos, hala.
- Pobre
publico… pero… ¿No podríamos cocinarle algún postrecillo?
- Pues… una
filloa rellena.
- ¿Rellena de
que?
- Pues… de
la especialidad del taller.
- Ah pues
si… por ejemplo de poesía…
- …de
entrevistas…
- …de
crucigramas…
- …de
preciosas historias…
- Que tenga un
poco de todo.
- Cuidado
no se vaya a romper con tanto relleno
- Ya está.
A cerrarla…
- Mirar
que buena ha quedado. Que buen aspecto por un lado y por el otro.
(Muestra al publico un ejemplar de "La Antorcha" por la portada y contraportada)
(Muestra al publico un ejemplar de "La Antorcha" por la portada y contraportada)
- Y por
dentro jugosísima ¿Queréis probarla? A la salida hay muchas y solo cuesta 1
Euro.
Amalia, María y
Ovidio
________________________________________________________________________________________
Enero - Febrero del
2012.
En este curso teníamos como profe a Alfonso.
Tratando de poner
algo de orden en una clase en la que casi todo era opinión y desbarres diversos
nos invito a redactar con objetividad periodística una noticia vivida por nosotros en primera persona.
Entonces, el telón de
fondo de la actualidad coruñesa era la perdida de las vidas del estudiante eslovaco y
los tres policías en el Orzán.
Las dos primeras son
vividas en primera persona, narradas objetivamente, pero sin ningún interés
informativo.
La tercera es una
simple recopilación de “Recortes de prensa” sobre la tragedia.
La
mayoría de los “Redactores” de nuestra revista, a que engañarnos, mas que a la
practica del periodismo objetivo, puramente informativo, tendemos a salirnos
por los Cerros de Ubeda de la opinión, filosofía, literatura, humor y otras
cosas por el estilo…
Nuestro
profe, Alfonso, nos propuso un ejercicio en el que habíamos de limitarnos a
encontrar y narrar una noticia, por insignificante que fuera, en el mas puro
estilo periodístico.
El
resultado, fue frustrante:
El
primer intento fue una noticia irrelevante, ni por asomo publicable.
El
segundo pudo haber sido una noticia real, pero…
El
tercero y definitivo es una burda recopilación de la información de la prensa
local sobre la tragedia del Orzan.
Sirva
como homenaje a los profesionales que con menos pretensiones y más talento que
nosotros se “curran” las noticias día tras día.
PRIMER INTENTO: Noticia
sin interés.
INCIDENTE DOMESTICO
Se le cae el cucharón del caldo mientras
preparaba la comida
Domingo
5 de Febrero de 2012
Cuando
se encontraba preparando la comida en la cocina de su domicilio, M.P.R.H,
vecina de la
Avenida Sardiñeira , dejó caer accidentalmente el cucharón con
el que removía una olla de caldo gallego.
A su
esposo, O.M.R., que fregaba los
cacharros del desayuno a su lado, el estrépito del utensilio metálico en los
baldosines le sobresalto de tal manera que una copa se deslizó entre sus dedos
haciéndose añicos.
Tras
algunos leves reproches mutuos, el incidente se saldó con unas risas.
SEGUNDO
INTENTO: Noticia frustrada.
NOTICIA FRUSTRADA (VIVIDA POLO REDACTOR)
O día seguinte á
aparición dos corpos dos axentes Rodrigo Maseda e Xose Antonio Villamor,
paseaba polas inmediacións do Portiño á altura das Illas de San Pedro. Era
evidente que a procura da última victima por achar, o estudante Tomas Velicky,
continuaba con afán. Aproveitando a boa visibilidade da mañá, os helicópteros
da Policía e Garda Civil rastrexaban lentamente todo o contorno da costa desde
Punta Langosteira ata a ensenada do Orzan.
Nun momento dado, perto
de min, o helicóptero da Policía, primeiro quedóu suspendido inmóbil e logo
comezóu a descender pousándose sobre a
segunda destas pequenas illas, a que esta xusto enfronte do centro RETO.
“Aí vai. Vexamos se
asisto en primeira persoa á noticia” - dixenme pensando no achado do corpo do
mozo.
Saiu un axente e
desapareceu da miña vista tras o fuselaxe. Paréime contemprando expectante a
escea. Ao cabo duns minutos volveu e meteuse dentro do aparello. Este levantou
o voo continuando o seu percorrido.
“Probablemente
verían algo e detivéronse a comprobalo.
Ou a satisfacer algunha necesidade fisiolóxica. De calquera modo, alá van as
miñas posibilidades de ofrecer unha noticia real vivida por min mesmo” -penséi
véndoo perderse ao lonxe.
TERCER INTENTO:
Recopilación de hechos narrados por la prensa local
Luns 6 de Febreiro de 2012
CONTINÚA
A PROCURA DO MOZO DESAPARECIDO NO ORZAN
A procura de Tomas Velicky, o estudante
eslovaco desaparecido na praia do Orzán,
continuou onte e hoxe con menor intensidade que en días precedentes. As malas
condicións meteorolóxicas e do mar impiden o despregamento dun maior número de
recursos.
O achado do corpo do
infortunado mozo pecharia unha traxedia que comezóu na madrugada do pasado 27 de Xaneiro: Logo dunha
festa estudantil nos locais da zona, Velicky e outros compañeiros decidiron
bañarse nas xeadas e embravecidas augas
da praia coruñesa. Cando as ondas o engulleron a pesar dos esforzos dos seus compañeiros por axudalo, varios
policías de servizo na zona e algúns particulares, improvisaron un dispositivo de salvamento. Finalmente,
cando o “Helimer”, helicóptero de rescate con base en Alvedro, chegou á praia,
xá o mar levarase ao mozo eslovaco e
tres policías nacionais.
Poucas horas logo da traxedia,
o cadáver do policía Javier López, fue devolto polo mar nas inmediacions do
Millenium. Máis tiempo tardaron en aparecer os seus compañeiros de corpo e
infortunio, Rodrigo Maseda e Xosé Antonio Villamor: O Xoves 2 de febreiro, o
primeiro foi avistado arredor das once da mañá por uns transeúntes na praia do
Matadoiro que deron aviso a unha
patrulla do 091.Sobre as duas e media da tarde na zona das Escravas, os
mergulladores do Clube do Mar de San Amaro, localizaron alguns efectos do
uniforme policial, ata a arma regulamentaria, de Xosé Antonio Villamor.
Intensificando a procura, enseguida toparon entre unhas algas o cadáver do
axente.
Tras amosar a sua
estrañeza polo achado dos corpos tan preto da costa, o alcalde da cidade,
Carlos Negreira, manifestóu: «A ver
se atopamos o corpo que nos queda, e temos a sorte de poder pechar este
episodio. Dentro da gran traxedia que foi, o achado dos cadáveres e un certo
alivio para as familias»,
Os tres heroicos
servidores da orde recibiron a titulo póstumo a Medalla de Ouro ao Merito
Policial.
Esta traxedia conmocionou áos coruñeses e abriu numerosos
debates sobre a responsabilidade nas diversións e lecer da mocidade.
Ovidio
______________________________________________________________________________________
Invierno de 2012 . Nuestra nueva
profe, Ana María, nos había propuesto una redacción sobre una casa “encantada”
en el pueblo bergantiñán de San Fiz de Anllons, llamada “A Casa do Demo”. A
nuestro compañero José Rivera le habían asegurado que la misteriosa casa la
había comprado y restaurado un alemán que luego había desaparecido. Sin embargo
parece que la realidad es que la restauración es obra de un joven gallego que
se propone explotarla como casa de turismo parapsicológico-rural.
Ahí van las dos
posibles versiones. Lo escrito en azul es la parte común de la noticia.
A CASA DO DEMO |
Misteriosa desaparición del actual propietario de “A Casa do demo”
“A
Casa do Demo” sigue generando misterios
en pleno siglo XXI. Los vecinos de San Fiz de Anllons se preguntan por el
paradero del ciudadano alemán Manfred
Schultz, que tras comprar y restaurar la
controvertida casa, desapareció sin dejar rastro.
La historia de la “Casa Encantada” de esta aldea del ayuntamiento de
Ponteceso se remonta al nacimiento del siglo XX.
Alla por el año 1900, estaba
habitada por la anciana Juliana Rodriguez y su nieta Maria Cundins. Las
mujeres solicitaron la ayuda del párroco Jose Antonio Combarro, manifestando
ser testigos de una serie de fenómenos sobrenaturales y ellas mismas victimas
de toda clase de agresiones a manos de un incorpóreo habitante de la casa:
Tirones de pelo, golpes, intentos de estrangulamiento, etc. La pobre Juliana
atribuía todo esto a una venganza del
espíritu de su difunto esposo,
por no haber celebrado el oficio religioso correspondiente al aniversario de su
fallecimiento, y pedía al sacerdote que
acudiese a bendecir la casa para librarla de tan nefasta presencia.
En principio el párroco,
conocedor de las supersticiones de la Galicia profunda, se mostro escéptico,
pero ante la insistencia de la atribulada mujer acabo accediendo a visitar la
casa. Allí pudo comprobar que no se trataba de “Cuentos de viejas” sino de un
caso de “Poltergeist” en toda regla: Objetos que se desplazaban, otros que
aparecían y desaparecían sin explicación aparente, llamas que se avivaban,
redondas patatas apilándose en imposibles equilibrios…
Maltratado en su racionalismo, el
párroco resolvió no volver a la casa. Pero no queriendo dejar
desamparadas a las dos mujeres, envió un informe al Arzobispo de Santiago, que
nombro una comisión de investigación. En esta participaron tanto miembros de la
Iglesia como de la Sociedad Civil. El Notario de Ponteceso levantó “In Situ”
acta de tan extraños sucesos. Pero la investigación y la constatación de los
hechos por parte de tantas personas dignas de crédito, no aplacó al espectro
que continuó hostigando a las pobres mujeres cada vez con mayor violencia,
hasta que estas abandonaron la casa, refugiándose en los caritativos hogares de
otras familias de la vecindad.
Juliana Rodriguez murió poco
después. Su nieta, como tantos otros gallegos de la época, emigro a America.
Sin victimas de las que ocuparse, el agresivo fantasma parecía relegado al olvido.
¿Tendrá
ahora alguna relación con la desaparición de Manfred Schulz?
Fuentes: Agencia Ribera News
Del
misterio al negocio
“A Casa do Demo” de Anllons abierta al
Turismo Rural y Paranormal
Javier
Nogueira, joven biólogo gallego
residente en Estados Unidos, ha restaurado la famosa casa de Anllons.
Habilitándola como casa de Turismo rural
espera aprovechar el tirón que este tipo de lugares misteriosos pueda tener
para los amantes de la parapsicología. El eslogan “Quedaras encantado” preside
la pagina Web que publicita esta iniciativa hostelera.
La historia de la “Casa Encantada” de esta aldea del ayuntamiento de
Ponteceso se remonta al nacimiento del siglo XX.
Alla por el año 1900, estaba
habitada por la anciana Juliana Rodriguez y su nieta Maria Cundins. Las
mujeres solicitaron la ayuda del párroco Jose Antonio Combarro manifestando ser testigos de una serie de
fenómenos sobrenaturales y ellas mismas victimas de toda clase de agresiones a
manos de un incorpóreo habitante de la casa: Tirones de pelo, golpes, intentos de estrangulamiento, etc. La pobre
Juliana atribuía todo esto a una venganza del
espíritu de su difunto esposo,
por no haber celebrado el oficio religioso correspondiente al aniversario de su
fallecimiento, y pedía al sacerdote que acudiese a bendecir la casa para
librarla de tan nefasta presencia.
En principio el párroco,
conocedor de las supersticiones de la Galicia profunda, se mostro escéptico,
pero ante la insistencia de la atribulada mujer acabo accediendo a visitar la
casa. Allí pudo comprobar que no se trataba de “Cuentos de viejas” sino de un
caso de “Poltergeist” en toda regla: Objetos que se desplazaban, otros que aparecían
y desaparecían sin explicación aparente, llamas que se avivaban, redondas patatas apilándose en imposibles
equilibrios…
El maltratado racionalismo del
párroco, le impidió volver a la casa. Pero no queriendo dejar
desamparadas a las dos mujeres, envió un informe al Arzobispo de Santiago, que
nombro una comisión de investigación. En esta participaron tanto miembros de la
Iglesia como de la Sociedad Civil. El Notario de Ponteceso levantó “In Situ”
acta de tan extraños sucesos . Pero la investigación y la constatación de los
hechos por parte de tantas personas dignas de crédito, no aplacó al espectro
que continuó hostigando a las pobres mujeres cada vez con mayor violencia,
hasta que estas abandonaron la casa, refugiándose en los caritativos hogares de
otras familias de la vecindad.
Juliana Rodriguez murió poco
después. Su nieta, como tantos otros gallegos de la época, emigro a America.
Sin victimas de las que ocuparse, el agresivo fantasma parecía relegado al olvido.
¿Querrá
ahora manifestarse de alguna manera a los intrépidos turistas?
Fuentes:
Diversos Blogs de Internet y
programa “Cuarto Milenio” de Iker Jimenez
Ovidio
No hay comentarios:
Publicar un comentario